Bir sessizlik borçlusun bana, Eylül gecelerinden kalma. İçimdeki çığlıkları şaşkına uğratacak bir sessizlik. Tüylerimi ürperten, benliğimi titreten, kalbimi tekleten bir sessizlik… Sadece senin nefes alış verişlerini duyabileceğim bir sessizlik.
Gece beni sahiplenen tavırlar takınıyor. Hâlbuki sen gece değil, bahar sabahları yüzüme vuran ilk ışık demetisin. Tam bu sırada bana bir “günaydın” borçlusun. Beni gecenin koynundan çekip alacak, kokunla huzura boğacak, bana doğru ses tellerinden çıkacak bir “günaydın”
Güzel mısralar borçlusun bana Edip’ten, Cemal’den, Turgut’tan… “Çok karanlık bir cümlede durmuş gibiyiz.” diye seslenirsen bana Edip’in mısralarından, korkmam artık karanlıktan. “Üşüdüysen söyle sevgilim, seni bir kat daha seveyim.” dersen Cemal’in yüreğinden, daha çok severim kışları. Turgut gibi “Birlikte yürürüz deseydin yollar yapardım.” misali sarılsan bana kelimelerle, yorulmadan ülke ülke gezerim seninle.
Bir cümle borçlusun bana, iki kelimeden oluşan. Beni yaşama bağlayacak, nefes almam için önüme nedenler sıralayacak iki kelime. Bir cümle.
Ah be adam.
“Seni” borçlusun bana. Hem de en “beni” seveninden.

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..